Το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» είναι μια ιδιαίτερη ψυχολογική κατάσταση, κατά την οποία ο όμηρος αναπτύσσει και παρουσιάζει έντονα συναισθήματα πιστής υπακοής, θαυμασμού, ταύτισης ή ακόμη και «αγάπης» απέναντι στον απαγωγέα του. Ο όρος καθιερώθηκε από τον Σουηδό ψυχίατρο και εγκληματολόγο, Nils Bejerot.Στο πλαίσιο μίας ληστείας σε τράπεζα,στις 23 Αυγούστου του 1973 στη Στοκχόλμη, οι απαγωγείς κράτησαν τα τέσσερα θύματά τους (τρεις γυναίκες και ένας άνδρας) σε κατάσταση ομηρίας μέσα στους χώρους της τράπεζας επί έξι συνεχή μερόνυχτα -(131 ώρες για την ακρίβεια). Στο τέλος της ομηρίας, τα θύματα αντιστάθηκαν στην προσπάθεια των αρχών, να τους διασώσουν και έπειτα - μετά τη σύλληψη των δραστών - αρνήθηκαν να καταθέσουν εναντίον των απαγωγέων τους ενώ προσφέρθηκαν (σαν πιστοί στρατιώτες) να ενισχύσουν οικονομικά τον δικαστικό αγώνα τους.
Μάλιστα η μία εκ των τριών (γυναικών) ομήρων αρραβωνιάστηκε με έναν από τους ληστές.
Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης παρατηρήθηκε και σε άλλες περιπτώσεις αργότερα μεταξύ ομήρων και απαγωγέων όπως η περίπτωση της Πάτυ Χέρστ (Patty Hearst) η οποία απήχθη από την οργάνωση "Symbionese Liberation Army" και λίγο αργότερα έγινε συνεργός τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου